محمد بی‌ریا فرزند حاجی غلام باقرزاده نوحی به سال۱۲۹۳ ش -۱۹۱۴میلادی در تبریز متولد شد، پدرش نجار بود. او در سن ۸ سالگی به همراه خانواده‌اش از تبریز به خراسان مهاجرت کرد و در آنجا مشغول تحصیل شد، اما به خاطر بیماری مادرش و بیکاری پدر، مجبور به مهاجرت به باکو شدند.

بی‌ریای نوجوان ضمن ادامه تحصیل به مدت هفت سال در باکو کم‌کم به ادبیات و شعر علاقه پیدا کرده و اولین تجربه‌های شعری‌اش را در مجله «دیوار» به چاپ رسانده است.

در ۱۹۳۳ میلادی مرگ ناگهانی مادرش، تغییر اساسی در زندگی شاعر بی ریا به همراه پدر ،برادر و دو خواهر خردسالش مجبور به بازگشتبه ایران می‌شود و به مدت دو سال در شهرداری تبریز مشغول به کار می‌شود.

بی‌ریا با تحمل بیش از سه دهه زندان، شکنجه و تبعید در حکومت شوراها، پس از انقلاب اسلامی به تبریز بازگشت. اما بعد از آزادی از زندان وحشتناک شوروی و در اثر شکنجه های فراوان و جراحات واره سخت ناخوش احوال بود و بیشتر از چند ماه زنده نماندو بعد از ۳۳ سال عذاب در سال ۱۹۸۵ ،۱۳۶۴ در تبریز موطن مادریش درگذشت. اشعار برگزیده اش چندین بار در تبریز باکو و استانبول منتشر شده ولی کتاب حاضر کامل ترین مجموعه چاپ شده از آثار وی می‌باشد.

عشق اهلی ندن ائتدیگی پیمانه یئتیشمز

مجنونا دؤنر، وصلتِ جانانه یئتیشمز؟!

بولبول کیمی فریاد ائله‌یر کنج قفسده

حسرتده قالار، باغ و گلستانا یئتیشمز.

هر عاشیقین اؤز ترجمه‌ی حالینا باخدیم

گؤردوم اونلارین هئچ بیری صنعانه یئتیشمز.

جان نقدینی بذل ائیله‌دی عالمده خُماره،

عشقین دئمه‌یین رخنه‌سی ایمانه یئتیشمز.

حیرتده قالیب بیر مله‌یین حسنونه من ده

سؤیلردیم، الهی، ملک انسانه یئتیشمز.

رخسارینا باخدیقجا خیالیمدا دئییردیم

گون چیخسا اگر بیر مهِ تابانه یئتیشمز

حسیم دئدی کیمسه چاتا بیلمز بو نیگاره،

یاقوتِ جهان، لعل ایله مرجانه یئتیشمز.